News from Nepal

सबैले उसलाई अनौठो हिसाबले हेरिरहेका थिए यसरी हेरिहेका थिए कि मानौं उ अर्कै ग्रहबाट आएको प्राणी हो । किन कि उसको हातमा तस्वीर थियो त्यो तस्वीर उसको आफ्नै थियो । ुयो मान्छेलाई देखेका छांै ु बाटोमा भेटिएका जतिलाई उसको प्रश्न हुन्थ्यो । जब मानिसले उत्सुकताबस फोटो हेर्थे अनि नाकमुख खुम्च्याउदैं आफ्नो बाटो लाग्थे । मानिसहरुले किन आफ्नो प्रश्नको जवाफ दिदैंनन् र नाकमुख खुम्च्याएर हिड्छन् भन्ने उसलाई मतलब थिएन उ त मात्र आफ्नो प्रश्नको जवाफसंग मतलब थियो । प्रश्नको उत्तर खोज्न थालेको कति समय भयो भन्ने बारेमा पनि उसलाई थाहा भएन । उसलाई देख्नेहरुलाई मात्रै थाहा थियो उ यसरी भौतारिन थालेको समय । शुरुदेखि नै उसलाई सडकमा देख्नेहरुले भन्न सक्थे । तर मानिसहरुले मुख बाधेका थिए । कोही पनि उसको प्रश्नको जवाफ दिन चाहदैंनथे । एक दिन अचानक उसको अगाडि एउटा भलाद्मी उभियो । तिमी को हौ र भलाद्मीको प्रश्न थियो । उ अक्मकायो धेरैबेरसम्म पुर्पुरोमा हात राखेर उभिइरह्यो । भलाद्मीले पुनः प्रश्न गर् यो तिम्रो नाम के हो यसपटक पनि उसको जवाफ आएन । भलाद्मीले उसको फोटो र उसको अनुहारलाई धेरैबेरसम्म हेरिरह्यो । उ बोल्न खोज्थ्यो

परिवर्तन मुसलधारे पानी पर्दापर्दै गाउँमा एक्कासी पैर् हो गयो । चारैतिर कोलाहल मच्चियो । मानिसहरु भागाभाग गरिरहेका थिए । आफ्नो मान्छे कसको अवस्था के भयो कसैले भेउ पाउन सकिरहेको थिएन । गोठका गाइबस्तु ड्वाँ-ड्वाँ गरेर कराइरहेका थिए । अघि भर्खर लहलह फलिरहेको छेवैको खेत बगरमा परिणत भएको थियो । रामचन्द्रले यताउति हेर् यो बाआमा थिएनन् साना भाइबहिनी पनि थिएनन् । कहिल्यै नभएको र एक्कासी आइपरेको यस्तो विपत्तिले रामचन्द्र विलखबन्दमा पर् यो निकै आत्तियो चिच्याएर बोलाए बाआमालाइ कतै भेटिइहाल्छन् कि जस्तो लाग्यो उसलाई र करायो पनि- ए बा…ए आमा॥ ुरामचन्द्र ए रामचन्द्रुनजिकै सुतेको प्रदीपले दुई-तीनपटक बोलाएपछि रामचन्द्र झल्याँस्स भयो उ मध्य दुबई शहरको एउटा कोठामा सुतिरहेको थियो उसको साथी प्रदीप उपट्टि चकित भएर हेरिरहेको थियो । सुन्दरनगरबाट आएर दुबईमा रोजगारी गरिरहेको रामचन्द्र सपना देख्दा अनायसै चिच्याएको थियो ।ुके भयो किन चिच्याएको ु प्रदीपले सोध्योकेही होइन त्यत्तिकै- निद्राले झुलिरहेको रामचन्द्र कुरा गरिरहने मुडमा थिएन । ुह्या के भो भन्नु प्रदीपले कर गर् यो ।ुकेही होइन गुराँसे डाडाबाट पैर् हो आएर सुन

सुकेको रुख गौरव कोठामा एक्लै बसेर चुरोट पिइरहेको थियो चुरोटको धुवाले कोठा गुम्म पर् यो एकछिन । झ्यालको कापबाट पसेको घामको किरण र धुँवाको जम्काभेट हुदा एउटा अनौठो आकृति बन्यो । गौरबले फु गरेर आकृतिमा धुँवा फाल्यो आकृति रङमङिएर कता बिलायो कता एकछिनसम्म हेरिरह्यो उसले तर अँह आकृति बन्न सकेन फेरि । घरक्क ढोका उघि्रएको आवाज आयो जीवन भित्र पस्यो र सरासर गौरवनजिकै बस्यो । तँ आइस् गौरबले झ्यालमा अल्झिएको धँुवातिर हेर्दै सोध्यो । अँ आएँ अनि तेरो के चाला नि यस्तो चुरोटको धुँवाले टाउकै दुखायो । जीवन यता हेर्- गौरवले एकपटक चुरोटको लामो सर्को लिएपछि झ्यालतिर फाल्दै भन्यो । तर जीवनले उत्तर नफर्काउदैं गौरवले भन्यो-यता हेर् त त्यो झ्यालमा एउटा मान्छे जस्तै बन्यो यो धुँवा । खै वाहियात जीवनले खासै चासो नदिएजसरी भन्यो । ए जीवन ल अब हेर् त्यो मान्छे- गौरबले एकपटक अघि जसरी फुकेर भन्यो- अब मान्छे छैन । जीवन अघिदेखि छक्क परिरहेको थियो गौरवको यस्तो कुरा सुनेर उसले हतपत झ्याल खोलिदियो । झ्यालबाट बिछ्यौनामा न्यानो घाम पस्यो चुरोटको धुँवाको अब कतै कतै शेषमात्र बाँकी थियो । गयो त्यो धुँवा पनि नामोनिसान बाँकी छैन

युनिकआत्महत्या उ आत्महत्या गर्न चाहन्थ्यो, अर्थात् उसलाई कसैगरी यो संसारमा बसिरहन मन थिएन । अर्थात् उ इहलिला समाप्त गर्न चाहन्थ्यो परमात्मामा जान चाहन्थ्यो । जे भनेपनि उसलाई मर्न मन थियो । तर मर्ने कसरी उ उपयुक्त उपायको खोजीमा थियो- युनिक तरिकाले आत्महत्या गर्न चाहन्थ्यो परम्परागत तरिका उसलाई मन परेको थिएन । विषपान गरेर मर्नु परम्परागत तरिका हो तर त्यो ठिक होइन उसको तर्क थियो- विष खाएपछि पेटमा असैह्य दर्द हुन्छ उस्तै परे रगत छादिन्छ छट्पटिइन्छ त्यो आफैैंले आफैंलाई यातना दिनु हो। यातना दिनु भनेकेा मानव अधिकार हनन गर्नु हो जुन उसको सिद्धान्तले दिदैंनथ्यो किनकी उ मानवअधिकार वादी कार्यकर्ता पनि हो । उ आफ्नै मानव अधिकार हनन गर्ने पक्षमा उ थिएन । अर्को परम्परागत तरिका मटिट्तेल खन्याएर आगो लगाउनु हो भन्ने उसलाई थाहा छ त्यसले पनि यातना दिन्छ । झन् अहिलेको जमानामा मट्टितेल पाउन कम्ता गार् हो हुन्न मट्टितेल उस्तै महंगो झन् लाइन बस्न उस्तै गार् हो । उ यस कारणले पनि यो उपायका विरुद्धमा छ । धारिलो हतियार प्रयोग गर्नु जानाजान दुर्घटनामा पर्नु या अग्लो ठाउबाट हामफाल्नु झुण्डिनु सबै परम्परागत तरिका हु